OUD & VERTROUWD

Vanmiddag mocht ik weer als marskramer Job met veel plezier een woongroep op een verpleegafdeling bezoeken. Voor de verandering had ik dit keer het puntje van mijn neus rood gemaakt. Een rode neus is een herkenbare associatie met iets leuks of prettigs en kan een opening zijn voor het maken van contact met ouderen met dementie. Wanneer ik als Job voorzichtig de woonkamer nader reageren de bewoners al vrij snel verwonderd en met een glimlach op hun gezicht. Job stap naar binnen en een oude dame die samen met een verzorgster aan tafel zit reageerd opgewekt ‘Wat heb je een mooie pet op’! Job blijft even aan de andere kant van de tafel voor haar stilstaan en neemt zijn pet af en maakt een buiging. Het contact moment is echter van korte duur en de aandacht van de oude dame lijkt te zijn verdwenen. Job gaat weer verder en loopt naar een andere tafel waar aan twee dames zitten die hem vriendelijke toe-lachen. Job gaat met zijn koffer in zijn hand naar een van de dames toe. Ze lacht en vraagt Job of hij terug is van vakantie. ‘Ja, ik ben net terug’ laat Job weten, ‘Ik moet m’n koffer nog uitpakken’. Job legt zijn koffer op de tafel en maakt hem voorzichtig open. ‘D’r springt toch geen beest uit he’ zegt de dame lachend. Wat nieuwschierig kijkt de oude dame wat Job in zijn koffer heeft zitten… Vakantie spullen? Dan verschijnt er iets bekends ‘een wit gehaakt ondermutsje’. Alhoewel Job het zogenaamd introduceert als een pannenlap, krijgt hij gelijk een reactie terug. ‘Nee, man, laat de oude dame weten, ‘weet je niet wat dat is? Het is een ondermuts! Weet je wel dat je daarvoor een hoop geld betaald?’ De oude dame heeft er kijk op en verwijst naar de verfijnde haak patronen. Vermoedelijk heeft zij als jonge vrouw ook nog klederdracht gedragen of alleen haar ouders en grootouders. Job vraagt de oude dame zogenaamd niet wetende hoe het dan zit (het dragen van een ondermuts). De oude dame vouwt het witte gehaakte ondermutsje open en zet h’m vervolgens op haar hoofd, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Weetje: In de gemeente Bunschoten dragen anno 2017 nog circa 100 vrouwen (boven de 66 jaar) dagelijks klederdracht. Het witte gehaakte ondermutsje is een van de kenmerkende onderdelen van het kostuum, het wordt op het achterhoofd gedragen, vergelijkbaar met een zusterskapje. Het haken van een zo’n mutsje neemt wel 70 uur in beslag en er bestaan wel ruim 2000 verschillende patronen zoals; hartjes, visjes of bloemetjes. Meer info: www.museumspakenburg.nl

Reactie van Alzheimer Nederland: ‘Geweldig Hugo wat leuk! Ik zie het zo voor me de reactie van de dames… En wat een prachtige ondermuts daar had ik nog nooit van gehoord! Dank je wel voor het delen en veel succes met Job!’